Johan, nou horen wij dat jij met deze lucratieve job gaat stoppen. Man! Je doet dit al zo’n beetje sinds de oprichting!
Nee, nee! Maar zo’n 25 jaar toch al wel. Ik denk niet dat ik in al die tijd vier wedstrijden gemist heb.
Het is begonnen in 1997. Ad Lepelaars was toen de vlagger. Maar hij raakte geblesseerd, een zweepslag. Toen heb ik dat van hem overgenomen. Dat was nog onder Dré van Summeren als trainer (sindsdien heb ik er wel een stuk of tien versleten).
Na een maand of negen was Ad weer hersteld. Toen zei Coen Vos, de volgende trainer, tegen mij: Jij hebt toch een EHBO-diploma? Wil je geen verzorger worden? Zo is het dus gekomen.
En sindsdien moet jij iedereen die in de kreukels geschopt is weer op de been helpen?
Ja! Maar het komt vooral neer op het bestrijden van de pijn. Met waterzakken. Of met een cool pack. Dat is een soort spuitbus waarmee je een geblesseerde plek snel af kunt koelen. Heb ik ook moeten leren. Ik heb bij Willem van Gisbergen wel eens van te dichtbij gespoten, op zijn kuit. Daar hield hij een hele plek aan over, het leek alsof het verbrand was.
Maar ik ben geen echte soigneur. Ik kan niet masseren.
Sindsdien is jouw betrokkenheid bij HMVV 1 alleen maar toegenomen.
Ja, ik maak ook al heel lang de wedstrijdverslagjes voor de krant. Dat heb ik een jaar of zeventien geleden overgenomen van Ad Maas. Ik poets ook elke maandag de kleedlokalen. En vier jaar geleden is Jan Hermans (d’n Driek) gestopt als elftalleider. Sindsdien doe ik dat er ook bij.
Daarmee is je zondag wel zo’n beetje gevuld, zeker in het begin, als je ’s morgens zelf ook nog speelt. Voor een uitwedstrijd komen we om 12 uur al bij elkaar voor de voorbespreking. Als we thuis spelen, is dat iets later. Daarna heb je alle voorbereidingen, zoals het klaarzetten van de tenues, de opstelling doorgeven aan de scheidsrechter, en dergelijke. En na de wedstrijd vind ik de derde helft toch ook wel leuk. Zo kan het al goed weer donker zijn voordat je op huis aan gaat. En niet alleen ’s winters.
Wat zijn zo je mooiste herinneringen?
Er gaat een hand hoog in de lucht en daar komt een priemende wijsvinger uit. Dan antwoordt hij heel beslist:
De winst op Reusel! Even kijken… (de telefoon moet het geheugen opfrissen). Dat was in 2014, tegen het einde van het seizoen. Wij speelden toen hier met de dorpen allemaal in de vierde klasse. Reusel had de punten nodig om mee te kunnen blijven doen om het kampioenschap. Zij stonden op de tweede plaats, met evenveel punten als de koploper.
Elke keer kwamen wij op voorsprong, maar maakten zij kort daarna weer de gelijkmaker. Echt een superspannende derby. Maar uiteindelijk versloegen wij hen met 3-2. Grandioos!
Op een van de foto's hieronder (van Jan Wijten) maakt Johan geen geheim van zijn emoties, evenmin als de rest trouwens.
Een ander onvergetelijk moment was natuurlijk de promotie naar de derde klasse. Dat was nog langer geleden, in 2010, in de tijd van Harry La Valette. Wij plaatsten ons toen net, in de allerlaatste wedstrijd van de competitie, voor de nacompetitie. En daarin wonnen we de ene pot na de andere. Uiteindelijk zou een beslissingswedstrijd in Eersel, tegen ESV uit Eindhoven, alles bepalen. Wij zijn daar toen met de bus van De Biste(n) naartoe gereden. Het zag er blauw van de Hooge Mierdse supporters.
Het werd 0-0. Verlenging. Nog steeds 0-0. Strafschoppen. Na negen pingels was de stand 4-3 voor HMVV. Met het laatste schot kon ESV weer gelijk komen. Spanning om te snijden! Maar hun laatste man scoorde niet. Gepromoveerd!
Ook ooit iets meegemaakt waar je naderhand nog om hebt moeten lachen?
Dan blijft het even stil, alsof er bij HMVV nooit gelachen wordt.
Misschien toen we een keer in Valkenswaard moesten spelen. Zij waren net overgegaan op kunstgras. Dit was de officiële openingswedstrijd van hun nieuwe veld. Een beetje fanfare er omheen dus.
Kom ik daar aan met mijn twee tassen. Blijkt ik twee sets shirts bij me te hebben, en geen broeken... En nul pasjes…
Gauw bellen naar Toon van Limpt. Die heeft ze toen na gebracht.
We hebben ook ooit een Belgische trainer gehad, Nick Abrahams. Hij wilde dat er na de wedstrijd altijd een boterham voor hem klaar stond, met “hesp en kaas”. Als we gewonnen hadden, zong hij altijd de “kiekesdans”. Dan begon hij met de beste speler van de dag erbij te halen. En dat eindigde dan altijd met: “En nou alle kiekes los!”
Geen echte bloopers. Gewoon leuke dingen, meer niet.
Maar nu ga je stoppen? In de kracht van je leven?
Ja, op het einde van het seizoen, per 1 juni. Vanaf dan ga ik nog steeds zoveel mogelijk kijken naar het eerste, maar zonder er verder rompslomp mee te hebben. En ik ga natuurlijk ons Anja mee helpen in de kantine, nu we zelf de beheerders daarvan zijn geworden.
Ik schijn een grandioos afscheid te gaan krijgen. Helemaal op Ibiza. Samen met Eric Voets, onze keeper, nu hij met z’n eigen zaak begint.
Nee, dat is maar gekkigheid. Dat uitstapje met de hele selectie naar Ibiza is al veel langer gepland. Zo zijn we samen ook ooit in Riga geweest.
Wat wordt daar op Ibiza dan gevierd? Behoud in de vierde klasse? Of moeten er wonden gelikt worden?
Oh nee! We komen dit jaar echt wel door! Daar ben ik helemaal niet bang voor. Wij blijven gewoon in de vierde klasse! We hebben een goede selectie. Wel jong. En jammer is dat Rick van den Borne aan zijn knie geblesseerd is. Hij is zeker niet zomaar een speler.
Ik ben wel benieuwd hoe ze het verder gaan doen met de competitie. We lopen nu vier, vijf wedstrijden achter op het schema. We starten, volgens de planning van dit moment, pas het eerste weekend van februari weer, tegen Steensel. Misschien dat ze het door de week in gaan halen. We zullen zien.
Tenslotte Johan, wie wordt jouw opvolger?
Zet daar maar een heel groot vraagteken. Dat is nu nog niet bekend. Hij of zij mag zich melden. Daar hebben we nog een half jaar de tijd voor. We zitten bij HMVV gelukkig goed in de vrijwilligers, dat komt vast wel in orde!