Rick van den Borne en Eric Smolders, respectievelijk aanvoerder (en topscorer) en elftalleider van het kampioensteam HMVV 1.
De wedstrijd van de waarheid is gespeeld, én gewonnen. Het kampioenschap is behaald, én gevierd. De daaropvolgende woensdag is ook overleefd. Nu is het stof een beetje neergedaald. Tijd voor een terugblik.
Rick en Eric, we spoelen de film om te beginnen even een flink eind terug. HMVV heeft zich enkele jaren met de nagels aan de reling vast weten te klampen aan de 4e klasse. Maar vorig jaar zijn jullie alsnog zonder pardon overboord geduikeld. En dan nu weer meteen kampioen worden, als het Willem II van de Kempen. Wat is er in dat ene jaar veranderd?
Eric: Twee jaar geleden hebben we een nieuwe trainer gekregen, Marcel van den Hurck, iemand met een duidelijke visie. We hebben er toen voor gekozen om door te selecteren en vooral met de jeugd verder te gaan. Tja, en dan vlieg je er vervolgens uit. Natuurlijk rijst op zo’n moment de vraag: zien we het wel goed?
Maar afgelopen seizoen blijken we een perfect elftal te hebben. Een ideale mix van enkele oudere, ervaren mannen, zoals Mark en Dirk Verstijnen en Pieter Michelbrink, plus die jeugd. Die jonge spelers zijn namelijk allemaal een jaar ouder geworden en allemaal een stuk beter.
Een bijzondere selectie ook wat betreft de samenstelling, met vier keer twee broers er in.
Eric: Ik heb een foto met die broers toen de familie rondgestuurd. Krijg ik er meteen eentje terug van mijn ome Ad, zo’n oud zwart-wit plaatje. Daar staat mijn opa Kox op, samen met zes broers van hem. Ze spelen op dat moment alle zeven in het eerste van Dosko (Duizel).
Wat zijn dit seizoen de meest memorabele wedstrijden geweest?
Rick: De twee tegen Audacia, onze naaste concurrent. We hebben ze allebei vrij eenvoudig kunnen winnen, met 4-0 en 4-1. Begin november staan we bovenaan, zelfs met een wedstrijd minder gespeeld.
Maar uiteindelijk heeft Audacia op papier bijna het hele seizoen de ranglijst aangevoerd. Alleen maar omdat ze een wedstrijd meer gespeeld hebben. Wij hebben feitelijk minder verliespunten, en daardoor alles in eigen hand.
Eric: Maar wij hebben meer last van de derby’s. Hooge Mierde – Lage Mierde is een heel ander soort wedstrijd dan Audacia – Lage Mierde. HMVV – SDO, daar staat altijd spanning op. Dat merk je aan de spelers, dat merk je aan de club, dat zie je zelfs bij de supporters.
Rick: Ja, maar het is daardoor ook een wedstrijd die je eigenlijk per se wilt winnen. Maar dat is niet gelukt. De uitwedstrijd hebben we eigenlijk binnen moeten halen, maar we spelen gelijk. Ook thuis is het een gelijkspel geworden, maar dan is dat een meer terechte uitslag.
Memorabel, maar dan in de verkeerde zin, is de wedstrijd tegen de Biest geweest. Die club staat ergens onderaan. Maar tegen hen spelen we onverwacht gelijk, een hele slechte wedstrijd. Daarmee geven we het weg. We staan dan op de tweede plek, twee punten achter op Audacia. We hebben het kampioenschap niet meer zelf in de hand. Als wij alles winnen en Audacia ook, dan zijn zíj de kampioen.
Eric: Maar dan tweede pinksterdag, de voorlaatste ronde. Dan overkomt Audacia precies hetzelfde, tegen Nederwetten.
Rick: Wij spelen die dag tegen Lennisheuvel, ook zo’n ploeg uit de onderste regionen. Ik heb het idee dat ze het na één minuut al opgeven. We lopen vóór rust al gigantisch uit.
Eric: Dat is het punt in de 5e klasse: er is best een behoorlijk groot verschil tussen de clubs die bovenin meedoen en de clubs aan de onderkant. Tijdens de rust horen we dat Audacia achter staat. In de tweede helft zijn we meer met Audacia bezig dan met LSV. Daar winnen we uiteindelijk met 0-14, een recordscore. We staan weer bovenaan, in punten gelijk met Audacia, maar met een veel beter doelsaldo.
En dan komt afgelopen zondag HMVV – Boxtel, de laatste pot.
Eric: Dan begint heel de club in beweging te komen, prachtig om te zien. Er worden 50 kampioenshirts gedrukt, 25 bossen bloemen besteld, champagneflessen ingekocht, de kantine moet extra inslaan. Als je ziet wat er allemaal gedaan wordt! En tegelijkertijd ook de twijfel. Al die regen die week. Kunnen we zondag überhaupt wel voetballen?
Je merkt dat het in het dorp ook heel erg begint te leven. Maar al die drukte hebben we heel bewust zoveel mogelijk weggehouden van de spelers.
Want Boxtel is bepaald geen snotneus. De wedstrijd moet eerst nog wel even gewonnen worden.
Rick: Ik denk dat iedereen die dag een gezonde spanning in z’n lijf heeft. Maar iedereen is wel scherp, weet wat er moet gebeuren. We hoeven elkaar echt niet op te peppen.
Eric: Er staan wel 500, 600 mensen langs de lijn. Echt een dorpsgevoel: daar willen we bij zijn! Prachtige sfeer.
Boxtel wil er echt voor gaan. Maar we hebben hen vanaf de eerste minuut niet het idee gegeven dat er voor hen iets te halen valt. Met de rust staan we al met 2-0 voor. Dan loopt Boxtel ook nog tegen een rode kaart op.
Rick: Op dat moment valt bij hen het geloof helemaal weg. Dat merk je.
En dan scoor jij ook nog 3-0. 100 % klaar! Maar dan gebeurt er iets heel uitzonderlijks: ineens gaat de keeper van Boxtel zomaar onderuit en blijft bewegingsloos op het veld liggen.
Eric: Heel onwezenlijk. Het is al helemaal tegen het einde van de wedstrijd. De climax hangt in de lucht. De supporters hebben al de neiging om onder de draad door te komen. Overal roepen, dansen en zingen. Wanneer fluit de scheids af? En ineens is het muisstil. Oei!!!
Rick: Die keeper blijkt gelukkig wel weer meteen bij kennis te zijn. Maar het heeft toch wel zo’n tien minuten geduurd.
Eric: Er staat gelukkig een huisarts tussen het publiek. Die keeper moet uiteindelijk per brancard van het veld af. Eerder in de wedstrijd heeft hij een tik tegen zijn hoofd gehad. Achteraf blijkt hij daarbij een hersenschudding opgelopen te hebben. Van die 3-0 heeft hij bijvoorbeeld helemaal niets meer meegekregen. Echt een smetje op de wedstrijd.
De scheidsrechter laat nog heel even doorspelen en fluit dan af.
Kampioen!
Eric: Een geweldige euforie. De oude Jan Peijs die helemaal door het dolle heen is en met zijn wandelstok staat te zwaaien. Plus van Gool die naderhand zegt dat het supporteren eigenlijk niet goed is voor zijn hart. “Want ik voetbal wel mee, hè!” Die oudere garde leeft veel meer mee dan iedereen denkt.
Nic van Gisbergen mag als mede-hoofdsponsor de schaal uitreiken. Hij wordt helemaal onder de champagne gespoten.
Rick: Een prachtig feest. Ik ben pas rond een uur of drie thuis.
Eric: Maar er zijn er ook nog bij Mark Verstijnen blijven hangen. Onze Koen is daar op de bank in slaap gevallen. Niet meer wakker te krijgen. Hij is pas om half tien aan komen zetten.
Rick: Maar om 11 over 11 hebben we weer bij de Bijenkorf afgesproken, zitten we daar alweer aan ons eerste pilsje.
Op een gegeven moment zijn we ook de school binnen gelopen, mét muziekbox. De kinderen komen meteen vanuit alle lokalen bij ons staan. Springen en polonaise.
Met de huifkar helemaal vol spelers, ouders en vaste supporters zijn we ook nog naar Hulsel gegaan. Het Drieske is die dag eigenlijk gesloten, maar gaat speciaal voor ons van slot. Leuk ook, de felicitaties van Hulselse spelers die toevallig langs komen.
En dan is er Lage Mierde. Ik snap het: het zou toch echt doodzonde zijn als die mannen van SDO er per ongeluk helemaal geen erg in zouden hebben dat jullie kampioen geworden zijn.
Rick: Ja, daar zijn we natuurlijk ook naartoe gegaan, met de huifkar, op de kermis. Spandoek mee: we zien jullie nooit meer terug, klein broertje.
Eric: Er is natuurlijk helemaal geen nijd onderling, gewoon een gezonde rivaliteit. En nu kunnen we gewoon even stoken.
Rick: Op de kermis staat een Heartbreaker (zo’n rondzwierende bank waar je ook zonder al die pilsjes in je nek al gauw knap misselijk van kunt worden). Wij daar in met z’n allen. Al die gasten van Lage Mierde hebben toen gauw flink wat geld ingezameld. Daarmee zijn ze naar die kermisbaas gegaan. Hier! Maar laten draaien dat ding! We hebben er wel een kwartier in moeten zitten. Het heeft voor mij niet heel veel langer moeten duren. En Ruud Tops is er ook al echt helemaal klaar mee, zegt hij.
Dinsdag zijn we ook nog naar D’n Bock geweest. En daarna in Tilburg op stap gegaan met degenen die nog kunnen. Dan is het bij iedereen wel zo’n beetje op.
Volgend jaar weer zoals vanouds 4e klasse.
Eric: Ja, we voelen ons echt 4e klasse waardig. We hebben het goed voor elkaar als club, de organisatie en alles
Rick: En we vormen ook een echt team, jong en oud samen. We gaan op één na allemaal door.
Maar dan in een competitie zonder derby’s.
Eric: Ja, Hulsel en Lage Mierde moeten maar zien dat ze ook terug komen.
