Prachtige weer, volop eten en drinken, lekker buurten, ouwehoeren en lachen. En tussendoor samen met je maten met een kruisboog een draak belagen, net zolang totdat hij de geest geeft en ter aarde stort. Dat is kort samengevat het kermisfestijn van het St. Jorisgilde Hooge Mierde.
Dertig schutters, verdeeld over vijf vriendengroepen en een familie, binden de strijd aan. Per groep schieten ze een draak kapot. Degene die hem uiteindelijk neerhaalt mag naar de finale. Maar gezien het fanatisme en de onderlinge competitie gaat het kennelijk vooral om de eer: beter schieten dan de rest van je groep.
Tussen de voorrondes door laat iedereen de BBQ lekker smaken en houdt iedereen de keel goed gesmeerd.
Leerproces
Het is een kunstje: het vizier goed gebruiken, de boog goed stilhouden en dan voorzichtig de trekker overhalen. Dan schiet je geheid raak met zo’n groot doelwit als een draak. Maar vooral dat eerste, dat vizier, moet je wel even door hebben. Hans heeft dat als geen ander ervaren. Tijdens de voorronde mist hij keer op keer. Zijn maten beginnen hem er zelfs mee te plagen. “Ik hoef hem maar één keer te raken hoor”, zo verweert Hans zich. Daarmee doelt hij op het fatale schot. Dáár gaat het om.
En dat is exact wat hij doet. Slechts één keer treft zijn pijl doel, en dat blijkt inderdaad het genadeschot te zijn. Hans mag door.
Finale
Behalve hij zijn ook Hein van den Borne, Eric Jansen, Hans Willems, Stan van Gestel, Ine van Gisbergen en Sjef Jansen de finalisten.
Hans heeft het trucje nu kennelijk door. Al zijn schoten zijn raak. Maar om het festijn te winnen moet je niet alleen goed schieten, je hebt ook wel wat geluk nodig. Net zoals bij het koning schieten van het gilde moet je op het juiste moment weer aan de beurt zijn.
Na een tijdje komen er bij elk schot schilfers naar beneden. Want gemist wordt er niet meer. Door niemand. Die schilfers worden al gauw hele brokstukjes.
Dan is Sjef Jansen aan de beurt. Zijn pijl raakt het beest vol op het lijf. Het regent nu puin. Een brede scheur maakt duidelijk dat de draak nu toch wel ontiegelijke buikpijn moet hebben. Het einde is ongetwijfeld zeer nabij.
Hans is de volgende schutter in de rij. Hij houdt zijn hoofd koel en knalt met een welgemikt schot het beest middendoor. In twee stukken komt hij naar beneden. Hoofd en romp zijn gescheiden, de draak is dood. Daar hoeft geen schouwarts aan te pas te komen.
Uit handen van koning Bernard Joosten en koningin Ria Jansen ontvangt hij de prijs.
Gezellig
Daarna blijft het nog lang heel gezellig op het gildeterrein. Telkens opnieuw worden er nieuwe flesjes bier aangerukt. Voor iedereen is het duidelijk: de kermis moet het deze avond maar een keer zonder hen doen.
Ongemerkt is het al zondag geworden. Dan speelt de geluidsinstallatie “Brabant” van Guus Meeuwis. Dat is een beetje het lijflied van het gildewezen geworden. In overeenstemming met een nieuw gevormde traditie pakken Mien Jansen en Leo van den Borne een vaandel ter hand om het lied met vendelzwaaien te ondersteunen.
Volgend jaar is er een nieuwe kermisdraak. Zorg dat je er bij bent !
