Trotste
Het leek jarenlang een onmogelijke opgave. En als je dan uiteindelijk het onmogelijk geachte in drie maanden tijd weet te realiseren, dan geeft je dat een onbeschrijflijk gevoel van trots. Trots op een collectieve prestatie van al diegenen die daar een bijdrage aan hebben geleverd.
Mijn gedachten gaan terug naar een soort van wedstrijd rond de eeuwwisseling waarin maar geen beslissing viel, laat staan waar HMVV als winnaar uit de bus zou komen. Telkens gedwongen tot verdedigen, schaarse aanvallen zonder te scoren. Teruggedrongen tot diep op de eigen helft, met de rug tegen de spreekwoordelijke muur, weggetikt worden van het kastje naar diezelfde muur. Een eigen doelpunt incasseren zelfs, tactiek aangepast aan de nieuwe spelsituatie, op zoek naar de gelijkmaker. Een zoektocht die werd beloond in blessuretijd: “de ledenvergadering spreekt haar vertrouwen uit”, want in de verlenging werd de klus geklaard.
Welke klus?
Die klus op het sportpark in de zomer van 2002. Het clubgebouw van HMVV werd – na vijf jaar voorbereiding – volledig gerenoveerd en tijdens de eerste competitieronde feestelijk in gebruik genomen. Een klus van de buitencategorie waar ik met onmetelijke trots aan terugdenk, binnen de gestelde tijd én het beschikbare budget. Honderden uren overleg gingen eraan vooraf, net als een handvol teleurstellingen die de uiteindelijke overwinning alleen maar meer glans gaven.
Het blijvend resultaat van een gezamenlijke inspanning van honderdvijftig vrijwilligers en vijfenzeventig bedrijven waaronder de vijf bouwpartners. Honderden uren geheel belangeloos vrijwilligerswerk met beschikbaar gesteld materieel en deels gesponsord materiaal. Kantine, keuken en kleedlokalen ‘eigenhandig’ verbouwd om er weer twintig jaar tegen te kunnen. Op dat moment niet wetende dat tien jaar later het hele sportpark zou zijn gerenoveerd, tot en met de tribune die me ook alweer vervult met een gevoel van trots.
Als trots een kleur heeft dan is het wel het blauwwit van de HMVV-familie.
Wilfred Meulenbroeks
