Ineens verandert de tafel waaraan 162 mensen gezellig zitten te eten in een lopend buffet: iedereen sprint naar het dichtstbijzijnde afdakje. Alleen enkele 'die hards' van DDW trotseren de meedogenloze elementen. Nou ja, eventjes dan toch. Dan voelen ook zij zich genoodzaakt om de boel te evacueren.
Het begint allemaal zo mooi: die feestelijk gedekte lange tafel (helemaal van het ene eind van de Torendreef naar het andere), spelende kinderen op het kerkpleintje, en af en toe zelfs een fraai zonnetje door het bladerdek.
Aan tafel! Eet smakelijk! Terwijl de meeste mensen hun laatste boterham aan de vork steken, begint het wat te miezeren. Hé meneer Buienradar, dat is niet de afspraak! De eerste regen zou toch pas ná 2 uur vallen?
En dan ineens die waterval!
Na afloop drijft de kaas in de schalen. staan alle borden blank, is het tafelkleed doorweekt, en is het brood veranderd in een kleffe smurrie. De koffie is intussen koud en met regenwater aangelengd tot een slap bakje.
Met handdoeken worden de stoelen droog geveegd. Bijna iedereen schuift weer aan tafel. Nieuw brood, verse koffie. "Dit is nou echt het Nederlandse campinggevoel", zegt iemand terwijl het tafelkleed nog nadruppelt op haar rok.
Even later barst een tweede bui los, zelfs met onweer. Dat betekent het definitieve einde.
Maar dan gebeurt er iets moois, iets dat alleen in een dorp mogelijk is: hoewel bij zowat iedereen het water langs de ruggengraat sijpelt, helpen heel veel gasten toch even met opruimen. In no time is alles weer aan de kant. Ontiegelijk bedankt, mensen!
En ja, dan breekt de zon weer door...
